Podcast z rozmową ze spotkania na antenie znajdziecie tutaj:

"Moja Mama opowiadała, że gdy byłam małą dziewczynką to nie potrafiłam skupić się na jednej kolorowance - zaczynałam jakiś fragment, ale zaraz zmieniałam stronę i zaczynałam rysować nowy obrazek. I znów, po chwili, następny! Przez wiele lat (jako nastolatka,a później jako młoda kobieta) oceniałam się bardzo krytycznie. Wytykałam sobie brak konsekwencji, powierzchowność czy słomiany zapał, a jednocześnie czułam się zagubiona. Dopiero kilka lat temu zaakceptowałam siebie i swój sposób bycia! Zrozumiałam, że mogę być i w „tym” i w „tym”, w kilku „tych” po kawałeczku, a na dokładkę jeszcze ciut „tu” i że nie ma w tym nic złego! Mam ogromny apetyt na życie i wszechstronność, która napędza mnie do działania na wielu polach (bo jedno to dla mnie za mało !)

I tak jestem: Ja - kobieta - strateżka digitalowa, kobieta - managerka biznesów, kobieta - artystka, kobieta - bodyworkerka, kobieta - aktorka w teatrze improwizowanym, kobieta - od 7 lat w Kręgu Kobiet.

Kiedy jestem w pełni - jestem Kobietą Mocy ! Jak powiedzieliby polinezyjczycy - cechuje mnie duża mana życiowa. Mam potężne zasoby energetyczne i chętnie się nimi dzielę. Sprawcza, kreatywna i energiczna - często słyszę, że zarażam swoim entuzjazmem. Z wielką radością wnoszę swoje wcielenie tej szalonej, dobrej, wybuchowej, opiekuńczej i spontanicznej Kobiecości do świata.W chwilach kryzysu ratuje mnie niezmordowane poczucie humoru, parówki i białe wino".

Jestem Matylda. Tak, ta z Leona zawodowca. Tak, Gal Gadot - kojarzę. Mike ze stranger things? Tak, damska wersja.O dzięki za info ze jestem wysoka. Fun fact: jestem najniższa z rodziny. Moja mama ma 188 centymetrów wzrostu, mój tata ma 198 i jest najniższy z trójki braci. Nie, nie jesteśmy koszykarzami, ani siatkarzami. Łupie mnie w krzyżu w tak mlodym wieku. To są moje standardowe teksty, wyśpiewam je nawet w środku nocy. Zajmuje się modelingiem od ponad 5 lat. Zaczęłam w wieku 11-12 lat. Pojechałam do Japonii na 2 miesięczny kontrakt gdy miałam 13 lat. Zrobiłam 2 pokazy Armaniego i kampanie The North Face. Chodziłam w pokazach dla Dawida Wolinskiego, MMC, Pinko, Gosi Baczyńskiej i wielu innych. Miałam publikacje w Vogue Polska i Italia itp. Pracowałam z wielkimi nazwiskami. Ale jestem tez nastolatką, która podaje się za 20 latkę. Użeram się z nauczycielami od przedmiotów, które mnie nie interesują w Liceum Ogólnokształcącym na Żoliborzu. Chodzę na imprezy z niesamowitymi przyjaciółmi. Wychodzę na długie spacery z psem Felicjanem, który był jej marzeniem odkąd pamietam. Czytam książki i oglądam głupie seriale. Mam przeczucie, że gdy już sama będę musiała zarabiać na chleb popadnie w pracoholizm. Zajmuję się fotografią, stylizacją, scautingiem i handlem ciuchami. Udaje mi się połączyć te wszystkie rzeczy, aczkolwiek nie jest to takie łatwe jak to wyglada na instagramie. Mimo tych wszystkich sukcesów, stosunkowo ładnej buźki i niesamowitego, komfortowego i pełnego wrażeń życia borykam się z kompleksami. Jest mi smutno. Czuje złość. Ba! Nawet czasem płaczę, choć niesamowicie trudno mi się do tego przyznać. Chwilami czuję się niewartościowa. Gdy nie umiem podać definicji łatwego słowa, które przeczytam w książce, czy gdy patrzę w lustro i nie mam wybiegowych wymiarów. Gdy nie mam siły by zrobić moje wygórowane postanowienia. Gdy potrzebuję odpoczynku i słów otuchy. Gdy nie jestem tak produktywna i zawsze wyspana jak dziewczyny w moim wieku na instagramie. Ale to jest ok. To jest jak najbardziej ok. Przez większość mojego życia moim największym kompleksem był wzrost. Od 10 roku życia słyszałam zdania skierowane w moją stronę „Boże jaka Ty wysoka! Jak Ty sobie kogoś znajdziesz?”. Dla tak młodej osoby było to po prostu ciężkie i takie negatywne myśli prześladowały mnie na co dzień. Ale z pomocą niesamowitych ludzi wokół mnie, dzisiaj chodzę w butach na obcasach, wyprostowana i pewna siebie. Zrozumiałam, że to co ludzie mówią, to są tylko słowa, a sami są zbyt zajęci swoim życiem i nie rozmyślają, ani nie obgadują mnie z innymi jaka to ja nie jestem. A nawet jakby tak było, to tylko świadczy o nich samych, mam zbyt cudownych znajomych, przyjaciół, rodzinę i chwil do przeżycia. Zrozumiałam, że jestem piękna taka jaka jestem i że to jest ok czuć się czasem źle i tego tez wam życzę. W tych szpilkach mam z 2 metry i mój chłopak nie dorośnie mi do pięt.

"Jestem twórcą, żoną i mamą dwóch dorastających córek, a także kobietą szczęśliwą i spełnioną w życiu i zawodowo, chociaż uważam, że najlepsze dopiero przede mną. Obecnie zarządzam oraz rozwijam moją autorską markę ubrań dla kobiet - Enteliér. Nazwa marki nawiązuje do francuskiego słowa atelier, czyli pracowni artysty, który tworzy swoją wizję piękna. Filozofią marki jest tworzenie ubrań dla kobiety, która świadomie wybiera w życiu to co dla niej dobre. Kobieta Enteliér kocha piękno we wszystkich aspektach życia. Ubranie stanowi dla niej część większej całości i pozwala jej skomponować swój własny styl, prosty, ponadczasowy i jednocześnie wyjątkowy. Moją pasją były od zawsze moda i ubrania. Pamiętam, gdy jako nastolatka w trakcie wakacji odkryłam maszynę do szycia Łucznik mojej Mamy i poczułam radość tworzenia ubrań i czerpania z mojej wyobraźni. Później jednak odłożyłam moje artystyczne pasje na wiele lat. Pracowałam przez długie lata w zagranicznej korporacji finansowej, gdzie realizowałam inny projekt na życie, studiowałam na Akademii Ekonomicznej w Krakowie, tworzyłam polski rynek bankowości, wdrożyłam wiele innowacji bankowych i zarządzałam dużymi zespołami. Tuż przed moimi 40 urodzinami zadałam sobie pytanie: Jeśli nie teraz to kiedy ? Stwierdziłam, że jeśli nie spróbuję, to kiedyś będę tego żałować. Z drugiej strony czułam wypalenie zawodowe i brak poczucia sensu. W ciągu kilku dni podjęłam decyzję, że chcę stworzyć biznes modowy. Kilka lat później skończyłam studia z projektowania ubioru na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi i założyłam własną markę. Moimi głównymi wartościami są Miłość, Piękno i Dobro. Wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy, bo jest nieograniczona. Warto żyć świadomie i wiedzieć jakie są nasze najważniejsze wartości, gdyż poczucie sensu w życiu i spełnienia możemy osiągnąć tylko postępując zgodnie z tymi wartościami. Patrząc z perspektywy czasu, widzę że te wszystkie małe kroki splatają się w jedną całość i prowadzą mnie do celu.